اتیسم یک اختلال عصبی _ رشدی میباشد. در افراد دارای اتیسم، بخشهای مختلف مغز در همکاری باهم دچار مشکل میشوند و شیوع آن در حال حاضر ۱ در هر ۵۹ نفر است. این اختلال در ۳ سال اول زندگی بروز کرده و شاخصه های اصلی آن نقص در ارتباط و تعاملات اجتماعی، بروز رفتار های کلیشهای و رفتار های محدود و تکراری میباشد. اتیسم بر درک افراد از دنیا و تعاملاتشان با افراد دیگر تاثیرات عمیقی میگذارد و افراد مبتلا به این اختلال، دنیا را متفاوت تر از بقیه میبینند، میشنوند و حس میکنند.
علت ایجاد اختلال اتیسم
در گذشته تصور بر این بود که تربیت نادرست و رفتار های سرد والدین با کودک عامل ایجاد این اختلال است اما با گذشت زمان یافته های محققان و دانشمندان نشان داد که چنین ادعایی صحت ندارد. هنوز علت قطعی و شناخته شدهای برای بروز اختلالات طیف اتیسم وجود ندارد اما مطالعات انجام شده تاثیر عواملی همچون ژنتیک، اختلالات کروموزومی، عوامل شیمیایی مثل آلودگی هوا، عوامل جنینی (ابتلای مادر به سرخجه در دوران بارداری، قرار گرفتن مادر و جنین در معرض سرب، مصرف برخی دارو ها، خونریزی مادر در سه ماهه اول بارداری یا وجود ضعف در سیستم ایمنی مادر) و ناهنجاری های مغزی (تفاوت در مخچه و بزرگتر بودن بطن های مغز در این کودکان) را بر ایجاد این اختلال موثر دانسته اند.
لازم به ذکر است در نتیجهی تحقیقات انجام شده، عوامل ژنتیکی بیشترین تاثیر را بر بروز اختلال اتیسم داشته است.
راهکار های درمان اتیسم
هر فرد مبتلا به اتیسم بر اساس مهارت ها و نقاط ضعف و قوت خود و شدت علائم بیماری باید درمان ویژه خود را دریافت کند و درمان هر فرد با فرد دیگر متفاوت است.هدف نهایی در مداخلات آموزشی و درمانی این است که افراد دارای این اختلال برای زندگی در اجتماع با کمترین محدودیت ها آماده شوند و بتوانند تا حد امکان زندگی عادی در محیط اجتماعی داشته باشند.
بر اساس مهارت ها و توانمندی های هر فرد و نیز با توجه به سطح و شدت اختلال اتیسم، آموزش ها و مداخلات متفاوتی ارائه میشود.